De zon staat te laag om de sneeuw in de noordhellingen van de berg te doen smelten op deze plekken blijft de min temperaturen behouden, maar waar de zon wel komt is het nog prima vertoeven en verdwijnt de sneeuw nog. Eind oktober is voor mij de mooiste tijd in de bergen door de laagstaande zon worden de bergen op een andere manier belicht, je ziet meer contouren, lijnen en kleuren.
Niet alleen de bergen maar ook de bomen de struiken bestaan uit tintalen verschillende tinten van goud tot donker bruin. We gaan naar het UNESO erfgoed Aletschgletsjer in Zwitserland deze 22,6 km lange gletsjer heeft zijn oorsprong bij het Jungfraujoch en is tevens de plek waar wij starten.

Vierdagen op pad met sneeuwschoen trekking we over deze gletsjer in de zomer is het een geliefde plek met veel gletsjer wandelaars die de wondere de natuur willen zien, nu ligt er een dun laagje sneeuw alles is bevroren. Het is echt heel anders dan een paarmanden gelden toen liepen over de gletsjer duizenden kleine beekjes en knispert het ijs onder je voeten als er overheen liep. Nu zijn we hier helemaal alleen ook in de verste verte is er niemand een totale steelt, deze steelt word af en toe onderbroken door een Helikopter of een sportvliegtuig die overkomt.

Als we de trein uitstappen die ons naar het Jungfraujoch gebracht lopen we door de vochtige en donkere gangen naar de uitgang waar de zon schijnt en zien we voor het eerst deze beademende berg wereld. Omdat we ons op een gletsjer bevinden bestaat het gevaar dat we tijdens het lopen in een zo geheten gletsjer spleet kunnen vallen, deze gaten kunnen 40m diep zijn niets is waar je zonder touw in zou willen vallen. Het grote probleem is dat er in herfst nog maar een dun lage sneeuw ligt waar door je de “gletsjer spleten” nauwelijks meer kan zien en de kans dat je dan door de sneeuw zakt en te val komt erg groot is. In het voorjaar is dit probleem vele male kleiner omdat er dan een dikke laag sneeuw op de spleten ligt de sneeuw brug over de spleet houd dan jou gewicht, dus extra oppassen deze dagen.
Onze eerste overnachtingens plek is de Konkordiahütte deze lag vroeger aan de gletsjer tegenwoordig meer dan 150m er boven. Een metaal trappen systeem langs een rotswand brengt ons nu tot aan de hut. Tegen de hut staat een bankje uit de wind in het in zonnetje en vanaf hier heb je een uitzicht op de Konkorida platz de plek waar vele gletsjer samen komen en een groot ijsterras vormt. De hut is al in winterslaap dat betekend er is geen waad of waardin die voor jou kookt of de kachel stookt, zij komen pas midden maart terug weer voor de skiërs tot die tijd is de hut gesloten.
Met de sleutel maak ik de duur open van een klein huisje wat naast de hut staat dit is mini hutje met een aantal beden een keukentje en houd voor de kachel. De hutten waard heeft zelfs een paar beertjes achter gelaten gezet deze nuttegen we op het bankje voor de hut. Daarna gaan we koen en kuipen al vroeg het bet in.
Hollandia hut
We lopen over de vlakte die we gister gezien hebben vanaf de hut, vandaag klimmen we 550 hoogte meters naar onze volgende hut Hollandia. In eens staat het touw strak een roept de persoon achter mij “ik zak door een sneeuwbrug” met één been bungelt zij vrij in het niets en snel verdwijnt het andere been ook in het zelfde ze gat. Tot haar huppen zit ze er in geen grip aan beide zijde van de gletsjer spleet, wij trekken aan het touw een met een kleine worsteling er weer uit. Als zo iets voor het eerst keer gebuurt is dat altijd spannend het gevoel dat je in een hole ruimte hangt en je kan spartelen met je benen en je niet kan raken is dit een heel onnatuurliks gevoel, en dat maakt het ook zo spannend op dat moment.
Bij de hut aankomen pakken we onze spullen uit en stoken we de kachel op en genieten van de ondergaande zon die top van de Mont Blance de hoogste op van de Alpen word nog belicht. Het is toch een wonder om helemaal alleen hier te mogen zijn, en dan nog bedekken dat we nog twee dagen voor de boeg hebben.
